Wyspa Mljet

Mjet należy do grupy wysp Dalmacji południowej, a jest ósmą największą wyspą w Adriatyku. Najwyższym punktem wyspy jest Veliki Grad (513 m n.p.m.). Jego krasowe pagórky wychodzą z urodzajnej niziny krasowej. Dzięki ciepłym latom oraz umiarkowanym zimom, wyspa jest pokryta różnorodną śródmorską wegetacją. 72 % wyspy jest pokryte lasami, które stworzyły z wyspy Mljet jedną z najbardziej zaleśnionych wysp w Adriatyku.

Faunę wyspy dziesiątkują mangusty, które zostały przyniesione na wyspę celowo, by wytępiły gady, lecz wraz z nimi zostały zabite również liczne inne gatunki zwierząt. Wybrzeże zwłaszcza na północy jest członowate. Do większych zatok należy Pomena, Polacze, Tatinica, Sobra, Prożura, Okuklje oraz Saplunara. Wybrzeżne pasmo jest domem cennych gatunków foki adriatyckiej (medvjedica, monachus albiventer). Przy zachodnim, północno-zachonim i południowo-wschodnim wybrzeżu znajduje się kilka niezamieszkałych wysepek oraz cyplów. Główne siedlisko leży na urodzajnych równinach w śródlądowiu. Największy z nich jest Babino polje. Do najważniejszych czynności gospodarczych należy rolnictwo, uprawa winorośli, drzew oliwnych oraz roślin leczniczych, następnie rybołówstwo i ruch turystyczny. Wioski na wybrzeżu, które w przeszłości służyły jako nabrzeże dla osad śródlądowych, rozwinęły się w mniejsze miejscowości wypoczynkowe. Wszystkie większe wioski na wybrzeżu łączy połączenie autobusowe. Wyspa Mljet została osiedlona już w dawnej przeszłości (resztki illyrskich osad). W roku 35 p.n.e. przeszła pod panowanie Rzymian, w 10. stuleciu opanowali ją Neretwanie (Neretljani) a w 11. stuleciu stała się częścią księstwa Zahumjle. W 12. stuleciu została przekazana jako dar rządu benedyktynów z włoskiego miasta Pulsano (Monte Gargano). W latach 1345-1818 była pod zarządem Dubrownika a później nastąpiła los następnych wysp dalmackich.